ഈശ്വരസൃഷ്ടമായ ഈ ഭൂമിയിൽ പ്രകൃതിയിൽ നിന്നുമുയരുന്ന സംഗീതം, ശ്രുതിപൂർണ്ണവും താളാത്മകവുമാണു്. മനുഷ്യൻ മാത്രമാണു് ഇവിടെ അപസ്വരം കൊണ്ടുവരുന്നതു്. സ്വയം മാറാൻ നാം തയ്യാറാകണം. അല്ലെങ്കിൽ നാം അതിനു നിർബ്ബന്ധിതരാകും. മാറ്റം അല്ലെങ്കിൽ മരണം; രണ്ടിലൊന്നു നാം തിരിഞ്ഞെടുക്കേണ്ടി യിരിക്കുന്നു.

ഈ ഭൂമുഖത്തുനിന്നു മനുഷ്യനെ ഒന്നു മാറ്റി നിർത്തുക. അപ്പോൾ ഭൂമി വീണ്ടും സസ്യശ്യാമളമാകും. ജലം ശുദ്ധമാകും വായു ശുദ്ധമാകും. പ്രകൃതിയിൽ ആകെ ആനന്ദം നിറയും. മറിച്ചു്, ഭൂമുഖത്തു മനുഷ്യൻ ഒഴികെ മറ്റൊരു ജീവജാലവും ഇല്ല എന്നു് ഒന്നു് സങ്കല്പിച്ചുനോക്കുക. അപ്പോൾ മനുഷ്യനും ഇവിടെ ജീവിക്കാൻ കഴിയാതെ വരും.

ഇപ്പോൾത്തന്നെ എത്രയോ ജീവരാശികൾക്കു വംശനാശം സംഭവിച്ചുകഴിഞ്ഞു. ജീവിക്കാനുള്ള അവകാശം മനുഷ്യനു മാത്രമല്ല അവയ്ക്കുമുണ്ടു് എന്നു മനുഷ്യൻ മനസ്സിലാക്കണം. ദയയും കാരുണ്യവും മനുഷ്യനോടു മാത്രം പോരാ, സകല ജീവരാശിയോടും വേണം.

കൊതുകിനെയും കോഴിയെയും പശുവിനെയുമൊക്കെ കൂട്ടത്തോടെ കൊന്നതുകൊണ്ടു നമുക്കു രോഗങ്ങളിൽനിന്നു രക്ഷപ്പെടാൻ കഴിയില്ല. പ്രകൃതിയുടെ താളലയം വിണ്ടെടുക്കാനാണു നാം ആദ്യം ശ്രമിക്കേണ്ടതു്.

ശാന്തിയുടെയും സമാധാനത്തിൻ്റെയും ഉറവിടം പ്രേമവും കാരുണ്യവുമാണു്. മനുഷ്യഹൃദയമാകുന്ന കൂമ്പിയ മൊട്ടു് ആ പ്രേമത്താൽ വിടരും. അപ്പോൾ അതിൻ്റെ സുഗന്ധം എങ്ങും പരക്കും.

നമ്മളെല്ലാവരും മനനം ചെയ്യേണ്ട ചില ആശയങ്ങൾ അമ്മ നിങ്ങളുടെ മുൻപാകെ വയ്ക്കട്ടെ.

കഴിഞ്ഞകാല യുദ്ധങ്ങളുടെയും സംഘട്ടനങ്ങളുടെയും വേദനാജനകമായ ഓർമ്മകളിൽ നാം കുടുങ്ങി കിടക്കരുതു്. വിദ്വേഷത്തിൻ്റെയും മത്സരത്തിൻ്റെയും ഇരുണ്ട കാലങ്ങൾ മറന്നു്, വിശ്വാസത്തിൻ്റെയും, സ്‌നേഹത്തിൻ്റെയും ഐക്യത്തിൻ്റെയും പുതിയ ഒരു കാലഘട്ടത്തിനു നമുക്കു സ്വാഗതമരുളാം. അതിനുവേണ്ടി ഒത്തൊരുമിച്ചു പ്രയത്‌നിക്കാം.

ഒരു പ്രയത്‌നവും ഒരിക്കലും വെറുതെയാകില്ല. മരുഭൂമിയിൽ ഒരു പുഷ്പം വിടർന്നാൽ അത്രയും ആയില്ലേ? ആ ഒരു മനോഭാവത്തോടെ വേണം നാം പ്രയത്‌നിക്കുവാൻ. നമ്മുടെ കഴിവുകൾ പരിമിതമായിരിക്കാം. എങ്കിലും പ്രയത്‌നമാകുന്ന പങ്കായം കൊണ്ടു ജീവിതത്തോണി നാം തുഴഞ്ഞാൽ ഈശ്വരകൃപയാകുന്ന കാറ്റു നമ്മുടെ സഹായത്തിനെത്തും.

ആത്മധൈര്യം കൈവിടരുതു്. ദുർബ്ബലമനസ്സുകളാണു ജീവിതത്തിൻ്റെ ഇരുണ്ടവശം മാത്രം കണ്ടു പതറിപ്പോകുന്നതു്. ശുഭാപ്തി വിശ്വാസികൾ ഏതു് അന്ധകാരത്തിലും ഈശ്വരകൃപയുടെ വെട്ടം കാണും. ആ വിശ്വാസത്തിൻ്റെ വിളക്കു നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ തന്നെയുണ്ടു്. ആ വിളക്കു കൊളുത്തൂ. നമ്മുടെ ഓരോ കാൽവയ്പിലും അതു പ്രകാശം ചൊരിയും. ഇത് എപ്പോഴും മനനം ചെയ്യുക.

മനുഷ്യ സമൂഹമാകുന്ന പക്ഷിയുടെ രണ്ടു ചിറകുകളാണു സയൻസും ആദ്ധ്യാത്മികതയും, രണ്ടും സമന്വയിക്കണം. സമൂഹജീവിതം പുരോഗമിക്കുവാൻ രണ്ടും ആവശ്യമാണു്. ആദ്ധ്യാത്മിക മൂല്യങ്ങൾ കൈ വെടിയാതെ മുന്നോട്ടു പോയാൽ സയൻസ് ലോക ശാന്തിക്കും സമാധാനത്തിനുമുള്ള ഉപകരണം ആയിത്തീരും.

പണ്ടു്, പ്രത്യേകിച്ചു് ഒരു പ്രകൃതി സംരക്ഷണത്തിൻ്റെ ആവശ്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല, കാരണം, അന്നുള്ളവരുടെ ജീവിതത്തിൻ്റെയും ഈശ്വരാരധനയുടെയും ഭാഗമായി സ്വാഭാവികമായി പ്രകൃതി സംരക്ഷണം നടന്നിരുന്നു.

ഈശ്വരനെ ഓർക്കുന്നതിൽ ഉപരിയായി അവർ സമൂഹത്തിനെയും പ്രകൃതിയെയും സേവിക്കുകയും സ്‌നേഹിക്കുകയും ആണു ചെയ്തതു്. സൃഷ്ടിയിലൂടെ അവർ സ്രഷ്ടാവിനെ ദർശിച്ചു. പ്രകൃതിയെ ഈശ്വരൻ്റെ പ്രത്യക്ഷരൂപമായിക്കണ്ടു് അവർ സ്‌നേഹിച്ചു, ആരാധിച്ചു, പരിപാലിച്ചു.

ആ ഒരു മനോഭാവം നമ്മൾ വീണ്ടെടുക്കണം. ഇന്നു ലോകത്തെ ഉറ്റുനോക്കുന്ന ഏറ്റവും വലിയ വിപത്തു മൂന്നാം ലോക മഹായുദ്ധമല്ല. മറിച്ചു്, പ്രകൃതിയുടെ താളം തെറ്റലാണു്, പ്രകൃതിയിൽനിന്നു നമ്മൾ അകന്നുപോകുന്നതാണു്. അതിനാൽ ഒരു ജാഗ്രത, തോക്കിൻ്റെ മുന്നിൽ നില്ക്കുന്നതുപോലുള്ള ഒരു ജാഗ്രത നാം ഉണർത്തിയെടുക്കണം. എങ്കിൽ മാത്രമേ, മനുഷ്യരാശിക്കു നിലനില്പുള്ളൂ.

മനുഷ്യനും പ്രകൃതിയും താളാത്മകമായി ചേർന്നുപോകുമ്പോഴാണു ജീവിതം പൂർണ്ണമാകുന്നതു്. ശ്രുതിയും താളവും ഭംഗിയായി ഒത്തുചേർന്നാൽ കേൾക്കാൻ സുഖമുള്ള സംഗീതമാകും. അതുപോലെ, മനുഷ്യൻ പ്രകൃതി നിയമങ്ങൾ പാലിച്ചു ജീവിക്കുമ്പോൾ ജീവിതം സംഗീതമാകും.

പ്രകൃതി ഒരു വലിയ പൂന്തോട്ടമാണു്, പക്ഷി മൃഗാദികളും വൃക്ഷ ലതാദികളും മനുഷ്യനുമെല്ലാം ആ തോട്ടത്തിൽ വിരിഞ്ഞുനില്ക്കുന്ന വിവിധ വർണ്ണത്തിലുള്ള പൂക്കളായി കരുതാം. എല്ലാം ഒത്തുചേർന്നു സ്‌നേഹത്തിൻ്റെയും ഐക്യത്തിൻ്റെയും തരംഗങ്ങൾ പ്രസരിപ്പിക്കുമ്പോഴാണു് ആ പൂന്തോട്ടം സൗന്ദര്യ പൂർണ്ണമായിത്തീരുന്നതു്.

സകല മനസ്സുകളും സ്‌നേഹത്തിൽ ഒന്നായിത്തീരട്ടെ. അങ്ങനെ പ്രകൃതിയാകുന്ന ഈ പൂന്തോട്ടത്തിലെ ഓരോ പൂവും ഒരിക്കലും വാടാതെ കൊഴിയാതെ നിത്യസുന്ദരമായി സൂക്ഷിക്കുവാൻ നമുക്കൊന്നിച്ചു പ്രയത്നിക്കാം.