ഹിന്ദുമതത്തെ സനാതനധർമ്മം എന്നാണു വിളിക്കുന്നത്. കാരണം ഏതു ദേശത്തിനും കാലത്തിനും അനുയോജ്യമാണത്. സമസ്തലോകങ്ങളുടെയും ഉയർച്ചയ്ക്കുള്ള ശാശ്വതസത്യങ്ങളാണു് അതു പഠിപ്പിക്കുന്നത്. എല്ലാവരുടെയും ഉയർച്ചയാണു ഹിന്ദുധർമ്മം ലക്ഷ്യമാക്കുന്നത്. അവിടെ വിഭാഗീയതയ്ക്കും സങ്കുചിതചിന്തയ്ക്കും സ്ഥാനമില്ല. ‘അസതോമാ സദ്ഗമയ (അസത്തിൽനിന്നു സത്തിലേക്കു നയിക്കേണമേ), ‘തമസോമാ ജ്യോതിർഗമയ’ (അന്ധകാരത്തിൽ നിന്നു പ്രകാശത്തിലേക്കു നയിക്കേണമേ), ‘മൃത്യോർമാ അമൃതംഗമയ’ (മരണത്തിൽനിന്നു് അമൃതത്വത്തിലേക്കു നയിക്കേണമേ). ‘ലോകാഃ സമസ്താഃ സുഖിനോ ഭവന്തു’ (സമസ്തലോകങ്ങൾക്കും സുഖം ഭവിക്കട്ടെ). ‘പൂർണ്ണമദഃ പൂർണ്ണമിദം പൂർണ്ണാത് പൂർണ്ണമുദച്യതേ; പൂർണ്ണസ്യ പൂർണ്ണമാദായ പൂർണ്ണമേവാവശിഷ്യതേ’ ഇതൊക്കെയാണു് ഋഷീശ്വരന്മാർ ലോകത്തിനു നല്കിയിട്ടുള്ള മന്ത്രങ്ങൾ. അവയിൽ ആരെയും അന്യമായിക്കാണുന്ന ചിന്തയുടെ കണികപോലും കാണാൻ കഴിയില്ല.

ഏകവും പരമവുമായ സത്യത്തെ ദർശിച്ചവരാണു് ഋഷികൾ. അവരുടെ വാക്കിനോടൊപ്പം സത്യം വന്നുചേരുന്നു. ‘ഈ തൂണിലും ഈശ്വരൻ വസിക്കുന്നു’ എന്നു തന്റെ പിതാവിന്റെ ചോദ്യത്തിനുത്തരമായി പ്രഹ്ലാദൻ പറഞ്ഞു. അതു സത്യമായിത്തീർന്നു. തൂണിൽനിന്നു് ഈശ്വരൻ പ്രത്യക്ഷനായി. അതാണു പറയുന്നതു്, ഋഷികളുടെ വാക്കിനൊപ്പം സത്യം വന്നുചേരുന്നു. സാധാരണ മാതൃഗർഭത്തിലൂടെയാണു പുതിയ സൃഷ്ടി ഉണ്ടാകുന്നത്. എന്നാൽ ഋഷികളുടെ സങ്കല്പംതന്നെ പുതിയ സൃഷ്ടിയായിത്തീരുന്നു. അതായതു്, അവർ പറയുന്നതു സത്യമായിത്തീരുന്നു. ത്രികാലജ്ഞരായ അവരുടെ ഓരോ വാക്കും വരാനിരിക്കുന്ന ജനതയെക്കൂടി മുന്നിൽക്കണ്ടുകൊണ്ടുളളതാണ്.
– അമ്മ

പരമമായ അനുഭവത്തിലെത്തുമ്പോൾ, ശരീരത്തിലെ വിവിധ അവയവങ്ങൾ നമ്മിൽനിന്നും ഭിന്നമല്ലാത്തതുപോലെ ഈ പ്രപഞ്ചം നമ്മിൽ നിന്നും ഭിന്നമല്ല എന്നു ബോദ്ധ്യമാകും. സ്വന്തം ശരീരത്തിൽമാത്രം ഒതുങ്ങിനിന്ന ബോധം പ്രപഞ്ചത്തോളം വ്യാപ്തമാകുന്നു. അതിൽ ഒന്നും ഒഴിവാകുന്നില്ല.

കാൽവിരൽത്തുമ്പിൽ മുള്ളുകൊള്ളുമ്പോഴുള്ള വേദന സ്വയം അറിയുന്നതുപോലെ സത്യദർശികൾ മറ്റുള്ളവരുടെ ദുഃഖം സ്വന്തം ദുഃഖമായി അറിയുന്നു. അഗ്‌നിയുടെ ചൂടുപോലെ, വെള്ളത്തിന്റെ തണുപ്പുപോലെ പൂവിന്റെ തേനും മണവുംപോലെ കാരുണ്യം അവരുടെ സ്വഭാവമായി മാറുന്നു. മറ്റുള്ളവർക്കു് ആശ്വാസം പകരുക എന്നതു് അവരുടെ സഹജഭാവമാകുന്നു.

സ്വന്തം വിരൽ കണ്ണിൽത്തട്ടിയാൽ നമ്മൾ ക്ഷമിച്ചു കണ്ണിനെ തലോടും. കാരണം വിരലും കണ്ണും നമ്മിൽനിന്നു ഭിന്നമല്ല. അതുപോലെ സർവ്വരെയും തന്നെപ്പോലെ കാണുന്ന ആ തലത്തിലേക്കു് ഓരോ വ്യക്തിയെയും ഉയർത്തുക എന്നതാണു ഹിന്ദുമതം ലക്ഷ്യമാക്കുന്നത്.

ശരീരത്തിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങുന്ന ഞാനെന്ന ബോധത്തെ വിശ്വത്തോളം വ്യാപ്തമാക്കി, താനും ഈശ്വരനും ഒന്നെന്ന അനുഭൂതിതലത്തിലെത്തുന്നതോടെ ഒരുവൻ പൂർണ്ണതയെ പ്രാപിക്കുന്നു. അങ്ങനെ പ്രപഞ്ചത്തിലാസകലം ഈശ്വരനെ ദർശിക്കാനും താനും ഈശ്വരനും അഭിന്നമാണെന്ന അനുഭവത്തിലെത്താനുള്ള വഴി ഹിന്ദുധർമ്മം ഉപദേശിക്കുന്നു. കർമ്മയോഗം, ഭക്തി യോഗം, രാജയോഗം തുടങ്ങി അതിനുള്ള വിവിധമാർഗ്ഗങ്ങളും ഹിന്ദുമതം കാട്ടിത്തരുന്നു. -അമ്മ

ഹിന്ദുമതം എല്ലാറ്റിലും ദിവ്യത്വത്തെ ദർശിക്കുന്നു. എല്ലാവരെയും ഈശ്വരന്റെ പ്രത്യക്ഷമൂർത്തികളായിക്കാണുന്നു. മനുഷ്യനും ഈശ്വരനും രണ്ടല്ല, ഒന്നാണ്. ഓരോ മനുഷ്യനിലും ആ ദിവ്യത അന്തർല്ലീനമായിരിക്കുന്നു. സ്വപ്രയ്തനത്തിലൂടെ ഏതൊരാളിനും അതിനെ സാക്ഷാത്ക്കരിക്കുവാൻ കഴിയും എന്നു പഠിപ്പിക്കുന്ന മതമാണു ഹിന്ദുമതം.

സൃഷ്ടിയും സ്രഷ്ടാവും രണ്ടല്ല. സൃഷ്ടിയായിത്തീർന്നിരിക്കുന്നതു സ്രഷ്ടാവു് (ഈശ്വരൻ) തന്നെയാണ്. ആ അദ്വൈതസത്യത്തെ അറിയുക എന്നതാണു ജീവിതത്തിന്റെ പരമമായ ലക്ഷ്യമായി ഹിന്ദുമതം കാണുന്നത്. സ്വപ്നം കാണുന്ന വ്യക്തിയിൽനിന്നു സ്വപ്നം ഭിന്നമല്ല. എന്നാൽ കണ്ടതു സ്വപ്നമാണെന്നു മനസ്സിലാകണമെങ്കിൽ ഉണരണം. എല്ലാം ഈശ്വരനാണെങ്കിലും, ആ ബോധത്തിലേക്കു നമ്മൾ ഉണരാത്തതിനാൽ ചുറ്റും കാണുന്നതിനെ മറ്റു പലതുമായിക്കരുതുന്നു. ചിലതിനോടു രാഗവും ചിലതിനോടു ദ്വേഷവും തോന്നുന്നു. ഇതുമൂലം സുഖവും ദുഃഖവും ജീവിതത്തിന്റെ സ്വഭാവമായിത്തീരുന്നു. എന്നാൽ നാം നമ്മുടെ സത്തയിലേക്കുണരുമ്പോൾ അവിടെ ഞാനും നീയുമില്ല. എല്ലാം ഈശ്വരൻതന്നെ. അവിടെ പിന്നെയുള്ളതു് ആനന്ദം മാത്രം. ഈ അനുഭവത്തിലേക്കുണരുവാൻ ഓരോരുത്തരുടെ സംസ്‌കാരമനുസരിച്ചു് അനേകം മാർഗ്ഗങ്ങൾ ഹിന്ദുമതം ഉപദേശിക്കുന്നു. മാർഗ്ഗങ്ങളിലും ആചാരങ്ങളിലും അനുഷ്ഠാനങ്ങളിലും ഇത്രയും വൈവിദ്ധ്യമുള്ള മറ്റൊരു മതമുണ്ടോ എന്നു സംശയമാണ്.

ചെളികൊണ്ടു കഴുതയെയും കുതിരയെയും എലിയെയും സിംഹത്തെയും മെനഞ്ഞെടുക്കാം. അവ നാമത്തിലും രൂപത്തിലും വിഭിന്നങ്ങളാണെങ്കിലും സത്യത്തിൽ ചെളി തന്നെയാണ്. ആ നാമരൂപങ്ങൾക്കുള്ളിൽ ചെളി കാണുവാനുള്ള ദൃഷ്ടി വേണം എന്നു മാത്രം. ഇതുപോലെ നാമരൂപങ്ങൾകൊണ്ടു പ്രപഞ്ചത്തെ നാനാപ്രകാരത്തിൽ കാണുന്ന ദൃഷ്ടി മാറണം. സത്യത്തിൽ അവയെല്ലാമായിത്തീർന്നിരിക്കുന്നതു് ഒരേ സത്തതന്നെയാണ്. അതിനാൽ ഹിന്ദുമതത്തിൽ എല്ലാം ഈശ്വരനാണ്. ഈശ്വരനല്ലാത്തതായി യാതൊന്നുമില്ല. മൃഗങ്ങളെയും പക്ഷികളെയും ഇഴജന്തുക്കളെയും വൃക്ഷത്തെയും ചെടികളെയും മലയെയും നദിയെയും സർവ്വതിനെയും ഉഗ്രവിഷമുള്ള മൂർഖൻ പാമ്പിനെപ്പോലും ഈശ്വരനായിക്കണ്ടു സ്‌നേഹിക്കുകയും സേവിക്കുകയും ചെയ്യുവാനാണു ഹിന്ദുധർമ്മം പഠിപ്പിക്കുന്നത്. -അമ്മ