ജനങ്ങളുടെ കഷ്ടത കാണുമ്പോള്‍, ഹൃദയത്തില്‍ കാരുണ്യം ഊറുന്നവനു മടിപിടിച്ചിരിക്കാനാവില്ല. ഈ കാരുണ്യമുള്ള ഹൃദയത്തിലേ ഈശ്വരൻ്റെ കൃപ എത്തുകയുള്ളൂ.

ഈ കാരുണ്യമില്ലാത്തിടത്തു് ഈശ്വരകൃപ എത്തിയാലും പ്രയോജനപ്പെടില്ല. കഴുകാത്ത പാത്രത്തില്‍ പാലൊഴിക്കുന്നതുപോലെയാണതു്. മറ്റുള്ളവര്‍ക്കു പ്രയോജനപ്രദമാകുന്ന കര്‍മ്മം ചെയ്യുന്നതിലൂടെ മാത്രമേ അന്തഃകരണശുദ്ധി നേടാനാവൂ.

ഒരു രാജ്യത്തെ രാജാവിനു രണ്ടു മക്കളുണ്ടായിരുന്നു. രാജാവിനു വാനപ്രസ്ഥത്തിനു പേകേണ്ട സമയമായി. മക്കളില്‍ ആരെ രാജാവായി വാഴിക്കണം. ജനങ്ങളെ സ്നേഹിക്കുന്ന ഒരാളായിരിക്കണം രാജാവാകേണ്ടതു്. രാജാവിനു് ഒരു തീരുമാനത്തിലെത്താനായില്ല. അദ്ദേഹം തൻ്റെ ഗുരുവിനെ സമീപിച്ചു. ഭാവി അറിയാന്‍ കഴിയുന്ന ആളാണല്ലോ ഗുരു. കുട്ടികളെയും കൂട്ടി അദ്ദേഹം ഗുരുവിനു് അരികിലെത്തി. തൻ്റെ ആഗ്രഹം ഗുരുവിനെ അറിയിച്ചു.

എല്ലാം കേട്ടശേഷം ഗുരു പറഞ്ഞു. ”കുറച്ചുദിവസങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം ഞാന്‍ അടുത്ത ദ്വീപിലേക്കു പോകും. രാജകുമാരന്മാരെ അവിടേക്കയയ്ക്കണം. കുതിരപ്പുറത്തോ വാഹനങ്ങളിലോ വരാന്‍ പാടില്ല. കൂടെ സേവകരെയും അയയ്ക്കരുതു്. ഭക്ഷണം പുറപ്പെടുമ്പോള്‍ത്തന്നെ അവരെ ഏല്പിച്ചാല്‍ മതി.” ഗുരു പറഞ്ഞ ദിവസംതന്നെ, കുമാരന്മാരെ രാജാവു ദ്വീപിലേക്കു യാത്രയാക്കി. ഗുരുവിൻ്റെ നിര്‍ദ്ദേശപ്രകാരം, ആരുടെയും അകമ്പടി കൂടാതെയാണു് അവര്‍ യാത്രതിരിച്ചതു്.

ആദ്യം പുറപ്പെട്ടതു മൂത്ത കുമാരനാണു്. പോകുന്ന വഴി ഒരു ഭിക്ഷക്കാരന്‍ അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ അടുത്തേക്കു് ഓടിച്ചെന്നു. അയാള്‍ കുമാരനോടു, ”വിശക്കുന്നേ, രണ്ടു ദിവസമായി വല്ലതും കഴിച്ചിട്ടു്. വല്ലതും തരണേ” എന്നു യാചിച്ചു. കുമാരനു് ഇതൊട്ടും ഇഷ്ടമായില്ല. കുമാരന്‍ ഗൗരവത്തോടെ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്ന ജനങ്ങളെ നോക്കി പറഞ്ഞു. ”ഞാന്‍ രാജാവിൻ്റെ മൂത്ത പുത്രനല്ലേ. ഞാന്‍ വരുമ്പോള്‍, ഈ യാചകരെയൊക്കെ വഴിയില്‍ നിര്‍ത്തുന്നതു ശരിയാണോ?.” മേലില്‍ ഇതാവര്‍ത്തിക്കരുതെന്നു് ആജ്ഞാപിച്ചിട്ടു കുമാരന്‍ നടന്നുപോയി.

അല്പനേരത്തിനു ശേഷം രണ്ടാമത്തെ കുമാരനും അതുവഴി വന്നു. പഴയതുപോലെ, യാചകന്‍ ഇളയകുമാരൻ്റെ അടത്തുവന്നു ഭക്ഷണത്തിനു യാചിച്ചു. ‘ഞാന്‍ ഇന്നു കാലത്തു ഭക്ഷണം കഴിച്ചതാണു്. ഈ സാധുവാകട്ടെ ഭക്ഷണം കഴിച്ചിട്ടു രണ്ടു ദിവസമായെന്നു തോന്നുന്നു. കഷ്ടം…’ ഇങ്ങനെ ചിന്തിച്ചു കൈയിലുണ്ടായിരുന്ന ഭക്ഷണപ്പൊതി ആ സാധുവിനു നല്കി. യാചകനെ ആശ്വസിപ്പിച്ചതിനു ശേഷമേ ഇളയകുമാരന്‍ അവിടെനിന്നും പോയുള്ളൂ.

കുമാരന്മാര്‍ക്കു ഒരു പുഴ കടന്നുവേണം ദ്വീപിലെത്താന്‍. അവര്‍ നദിക്കരയിലെത്തി. അവിടെ ദേഹം മുഴുവന്‍ പഴുത്തളിഞ്ഞ വ്രണവുമായി നീന്തലറിയാത്ത ഒരു കുഷ്ഠരോഗി തന്നെക്കൂടി അക്കരെ കടത്തുന്നതിനായി യാചിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണു്. മൂത്തകുമാരന്‍ ദുര്‍ഗ്ഗന്ധം കാരണം മൂക്കും പൊത്തിപ്പിടിച്ചു വെള്ളത്തിലേക്കിറങ്ങി നടന്നു. പക്ഷേ, കുഷ്ഠരോഗിയാണെങ്കിലും ആ സാധുവിനെ ഉപേക്ഷിച്ചു പോകുവാന്‍ ഇളയകുമാരനു കഴിഞ്ഞില്ല. ‘പാവം ഈ സാധുവിനെ ഞാനും ഉപേക്ഷിച്ചാല്‍, പിന്നെ ആരു സഹായിക്കും.’ ഈ ചിന്തയോടെ കുമാരന്‍ ആ കുഷ്ഠരോഗിയെ എടുത്തു തോളിലിട്ടു കൊണ്ടു് അക്കരെയെത്തുന്നതിനായി നദിയിലേക്കിറങ്ങി നടന്നു തുടങ്ങി.

പെട്ടെന്നാണു നദിയിലെ ജലനിരപ്പുയര്‍ന്നതു്. ഉരുള്‍പൊട്ടിയതാണു്. വെള്ളം ശക്തിയായി ഒഴുകിവരികയാണു്. മൂത്തകുമാരനു കാലു നിലത്തുറപ്പിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. വെള്ളം അത്രയ്ക്കുയര്‍ന്നു. നീന്താന്‍ ശ്രമിച്ചിട്ടും കഴിയുന്നില്ല. ശക്തിയായ ഒഴുക്കില്‍പ്പെട്ടു മൂത്തകുമാരന്‍ താഴേക്കൊഴുകി. ജലനിരപ്പുയര്‍ന്നെങ്കിലും ഇളയ കുമാരന്‍, കുഷ്ഠരോഗിയെ കൈവിട്ടില്ല. ആ സാധുവിനെയും തോളിലിട്ടുകൊണ്ടു നീന്താന്‍ ശ്രമിച്ചു. കൈകാലുകള്‍ കുഴഞ്ഞു. പിടിച്ചുനില്ക്കുവാന്‍ പറ്റാത്ത അവസ്ഥയായി. പെട്ടെന്നാണു്, ഒരു മരം കടപുഴകി ഒഴുകിവരുന്നതു് കുമാരന്‍ കണ്ടതു്. വേഗം അതില്‍ കടന്നുപിടിച്ചു. കുഷ്ഠരോഗിയെയും അതില്‍ കയറ്റിയിരുത്തി.

രണ്ടു പേരും ആ മരത്തിൻ്റെ സഹായത്താല്‍ വെള്ളത്തില്‍ താഴാതെ മറുകരയെത്തി. ആ കുഷ്ഠരോഗിയെ സുരക്ഷിതമായി എത്തിച്ചതിനുശേഷം കുമാരന്‍ ഗുരുവിൻ്റെ അടുത്തെത്തി. അതോടെ ഇളയ കുമാരന്‍തന്നെ രാജാവാകാന്‍ യോഗ്യനെന്നു തെളിയുകയും ചെയ്തു. ഇളയകുമാരൻ്റെ കാരുണ്യമാണു കൃപയായി, വൃക്ഷമായി വന്നു കുമാരനെ തുണച്ചതു്. കാരുണ്യമുള്ളവൻ്റെ അടുത്തു കൃപ താനെയെത്തും. എത്ര നീന്തറിയുന്നവനും ശക്തമായ ഒഴുക്കില്‍ രക്ഷപ്പെടാനാവില്ല. അവിടെ ഈശ്വരകൃപ ഒന്നു മാത്രമേ ആശ്രയമാകുകയുള്ളൂ. ഈ കൃപ നേടണമെങ്കില്‍, നമ്മളില്‍നിന്നു നല്ല കര്‍മ്മങ്ങള്‍ ഉണ്ടാവാതെ ഒരിക്കലും സാദ്ധ്യമല്ല. മക്കളേ, നമ്മുടെ ഓരോ കര്‍മ്മത്തിലും കാരുണ്യം നിറഞ്ഞുനില്ക്കണം.

നമ്മുടെ ജീവിതത്തില്‍ ആകെക്കൂടി നോക്കിയാല്‍ രണ്ടു കാര്യങ്ങളാണു നടക്കുന്നതു്. ഒന്നു കര്‍മ്മം ചെയ്യുക. രണ്ടു ഫലം അനുഭവിക്കുക.

ഇതില്‍ നല്ല കര്‍മ്മം ചെയ്താല്‍ നല്ല ഫലം കിട്ടും. ചീത്ത കര്‍മ്മത്തില്‍നിന്നു ചീത്ത ഫലമേ കിട്ടുകയുള്ളൂ. അതിനാല്‍ നമ്മള്‍ ഓരോ കര്‍മ്മവും വളരെ ശ്രദ്ധയോടുകൂടിവേണം ചെയ്യുവാന്‍.

ചിലര്‍ കര്‍മ്മം ചെയ്യുന്നവരെ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തുവാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതു കാണാം. വേദാന്തഗ്രന്ഥങ്ങള്‍ വായിച്ചിട്ടുള്ള അവര്‍ ചോദിക്കും ആത്മാവു് ഒന്നു മാത്രമേയുള്ളുവല്ലോ, അപ്പോള്‍ ആത്മാവു് ഏതാത്മാവിനെ സേവിക്കാനാണു്? എന്നാല്‍ ഇത്തരം ചോദ്യം ചോദിക്കുന്നവര്‍പോലും ശാരീരികമായ ആവശ്യങ്ങളില്‍ വളരെയേറെ താത്പര്യം പുലര്‍ത്തുന്നതു കാണാം.

അവര്‍ പന്ത്രണ്ടു മണിയടിക്കാന്‍ കാത്തിരിക്കും; ഭക്ഷണം കഴിക്കാന്‍. കൃത്യസമയത്തു് ആഹാരം കിട്ടിയില്ലെങ്കില്‍ അവര്‍ വിമ്മിഷ്ടപ്പെടും. മറ്റുള്ളവരോടു കോപിച്ചെന്നും വരാം. വിശപ്പിനു മുന്നില്‍ അവരുടെ ആത്മബോധം എവിടെപ്പോയി? ആത്മാവിനു ഭക്ഷണം എന്തിനു് എന്നു് അവര്‍ ചോദിക്കാറില്ല.

ഉണ്ണണം, കിടക്കണം, നല്ല വസ്ത്രം ധരിക്കണം തുടങ്ങിയ കര്‍മ്മങ്ങളിലെല്ലാം അവര്‍ക്കു വിട്ടുവീഴ്ചയില്ല. അന്യര്‍ക്കു നന്മ ചെയ്യുന്ന കാര്യത്തില്‍ മാത്രമേ വൈമനസ്യമുള്ളൂ. ഇതു ശരിയായ വേദാന്തവീക്ഷണമല്ല. ഒരു ജോലിയും ചെയ്യാതെ മടിപിടിച്ചിരിക്കുന്ന മടിയന്മാരുടെ വാദമാണിതു്. അതു നമുക്കൊരിക്കലും കൂട്ടാവില്ല.

കര്‍മ്മം ചെയ്യാതിരിക്കുന്നതല്ല, കര്‍മ്മം ചെയ്യുമ്പോഴും താന്‍ യാതൊന്നും ചെയ്യുന്നില്ല എന്നു ബോധിക്കുന്നതാണു ശരിയായ ജ്ഞാനം. നമുക്കു് ഒരു നിമിഷംപോലും കര്‍മ്മം ചെയ്യാതിരിക്കാന്‍ കഴിയില്ല എന്നതാണു വാസ്തവം. കൈകൊണ്ടു് ഒന്നും ചെയ്യുന്നില്ലെങ്കില്‍ ചിന്തകൊണ്ടു ചെയ്യും. ഉറങ്ങുകയാണെങ്കില്‍ സ്വപ്‌നത്തില്‍ ചെയ്യും. ശ്വാസോച്ഛ്വാസവും മറ്റു ശാരീരികകര്‍മ്മങ്ങളും അതിൻ്റെ മുറയ്ക്കു നടക്കും.

എങ്ങനെയായാലും കര്‍മ്മം ഒഴിവാക്കാന്‍ പറ്റുകയില്ല. എങ്കില്‍പ്പിന്നെ ലോകത്തിനു പ്രയോജനകരമായ രീതിയില്‍ എന്തെങ്കിലും കര്‍മ്മം ചെയ്തുകൂടെ. അതു കൈകാലുകള്‍ കൊണ്ടായാലും എന്താണു തെറ്റു്. നിഷ്‌കാമമായ കര്‍മ്മം വാസനകളെ ക്ഷയിപ്പിക്കുക മാത്രമേ ചെയ്യുകയുള്ളൂ. നല്ല ചിന്തയും നല്ല വാക്കും നല്ല പ്രവൃത്തിയും ഉണ്ടായാല്‍ മാത്രമേ അതുവരെ ആര്‍ജ്ജിച്ച ചീത്ത സംസ്‌കാരത്തെ ജയിക്കാന്‍ കഴിയൂ.

പണ്ടു ഗുരുകുലങ്ങളില്‍ വേദാന്തപഠനത്തിനു വരുന്ന ശിഷ്യരെ ഗുരു വിറകു ശേഖരിക്കാനും ചെടികള്‍ നനയ്ക്കാനും വസ്ത്രം അലക്കാനും എല്ലാം നിയോഗിക്കും. സ്വാര്‍ത്ഥതയും ശരീരബുദ്ധിയും മറികടക്കാന്‍ നിസ്സ്വാര്‍ത്ഥമായ സേവനം ആവശ്യമാണു്. അതുകൊണ്ടു് ആരും നല്ല കര്‍മ്മം ചെയ്യാതെ മടിപിടിച്ചിരിക്കുകയോ കര്‍മ്മം ചെയ്യുന്നവരെ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തുകയോ ചെയ്യരുതു്.

ഇന്നു നമ്മുടെ മനസ്സു് കഴിഞ്ഞതിലും വരാന്‍ പോകുന്നതിലുമാണു്. ഇതുമൂലം നഷ്ടമാകുന്നതു്, ആനന്ദിക്കുവാനുള്ള ഈ നിമിഷമാണു്.

ഒരിക്കല്‍ ഒരാള്‍ ഐസ്ക്രീം വാങ്ങിക്കഴിക്കുവാന്‍ മുന്നില്‍ വച്ചു. ഒരു സ്പൂണ്‍ ഐസ്ക്രീം എടുത്തു വായിലിട്ടു. എന്നിട്ടു ചിന്തിച്ചു തുടങ്ങി, ‘ചെറുതായി ഇപ്പോഴും തലവേദനയുണ്ടു്. രാവിലെ മുതല്‍ തുടങ്ങിയതാണു്. ഇന്നലെ ഭക്ഷണം കഴിച്ച ഹോട്ടലില്‍ ഒരു വൃത്തിയുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. എല്ലാം തുറന്നുവച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു. അതില്‍ വല്ല പല്ലിയോ മറ്റോ വീണിട്ടുണ്ടാകുമോ.

ആ ഹോട്ടലിൻ്റെ അടുത്തുള്ള സ്വര്‍ണ്ണക്കടയില്‍ എത്രമാത്രം ആഭരണങ്ങളാണുള്ളതു്. അതിൻ്റെ എതിര്‍വശത്തുള്ള തുണിക്കടയില്‍ തൂക്കിയിരിക്കുന്ന വസ്ത്രങ്ങള്‍; എത്രയെത്ര ഫാഷനുകള്‍! ഓ, ഈ ജന്മത്തില്‍ എനിക്കതു വല്ലതും വാങ്ങാന്‍ പറ്റുമോ? ഇപ്പോഴത്തെ ജോലികൊണ്ടു കഷ്ടിച്ചു ജീവിക്കാന്‍തന്നെ പറ്റുന്നില്ല. എന്തൊരു ജന്മമായിപ്പോയി! നല്ല പണമുള്ള കുടുംബത്തില്‍ ജനിച്ചെങ്കില്‍. പഠിക്കാന്‍ പോയ സമയത്തു നന്നായി പഠിച്ചാല്‍ മതിയായിരുന്നു. അതിനും കഴിഞ്ഞില്ല. കഷ്ടം.’

ഇങ്ങനെ ഓരോന്നു ചിന്തിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു, ഒപ്പം ഐസ്ക്രീമും കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞു. പക്ഷേ, അതിൻ്റെ രുചി എന്തെന്നുകൂടി അറിയാന്‍ സാധിച്ചില്ല. മനസ്സു് മറ്റു ചിന്തകളിലായിരുന്നു. ആ സമയമത്രയും മരിച്ചതിനു തുല്യമായി. കഴിഞ്ഞതും വരാന്‍ പോകുന്നതും ഓര്‍ത്തിരുന്നു് അനുഭവിക്കുവാന്‍ ലഭിച്ച നല്ല നിമിഷങ്ങളെ നഷ്ടപ്പെടുത്തി.

അതാണു പറയുന്നതു്, കഴിഞ്ഞതെല്ലാം ഒരു കാന്‍സല്‍ഡ് ചെക്കുപോലെയാണെന്നു്. കഴിഞ്ഞതിനെക്കുറിച്ചു് ഓര്‍ത്തിരുന്നതുകൊണ്ടു പ്രയോജനമില്ല. കഴിഞ്ഞ കാലങ്ങളെക്കുറിച്ചു ചിന്തിച്ചിരിക്കുന്നതു്, ശവത്തെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നതുപോലെയാണു്. മരിച്ചവര്‍ ഒരിക്കലും കൂടെ വരില്ല. കഴിഞ്ഞ കാലം, ഇനി ഒരിക്കലും കൂടെവരില്ല.

അതു പോലെ വരാന്‍പോകുന്ന കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചു് ആലോചിച്ചിട്ടും പ്രയോജനമില്ല. അതൊരു സ്വപ്‌നം മാത്രമാണു്. സംഭവിക്കാം, സംഭവിക്കാതിരിക്കാം. പ്രയോജനപ്പെടുത്തുവാന്‍ സാധിക്കുന്നതു് ഈ നിമിഷം മാത്രമാണു്. അതു കൈയിലിരിക്കുന്ന പണംപോലെയാണു്.

നമ്മുടെ ഇഷ്ടത്തിനനുസരിച്ചു് ഉപയോഗിക്കുവാന്‍ സാധിക്കും. എന്നാല്‍ ആലോചനയില്ലാതെ ചിലവാക്കിയാല്‍, അതുകൊണ്ടു ശരിയായ പ്രയോജനം നമുക്കു ലഭിക്കില്ല; പണവും നഷ്ടമാകും. അതിനാല്‍ ചിന്തിച്ചു ചെലവഴിക്കണം. ഓരോ നിമിഷവും വിവേകബുദ്ധി ഉണര്‍ത്തി വേണം നീങ്ങുവാന്‍. എങ്കില്‍ മാത്രമേ കര്‍മ്മത്തില്‍ ധീരതയോടെ മുന്നേറുവാന്‍ സാധിക്കൂ. ഈ തത്ത്വം നമ്മള്‍ ഉള്‍ക്കൊള്ളണം. ഈ ഒരു നിശ്ചയദാർഢ്യം നമ്മുടെ മനസ്സിനുണ്ടായിരിക്കണം.