പ്രകൃതിയിൽ തേനീച്ചയുടെ കാര്യവും വ്യത്യസ്തമല്ല. സാധാരണ തേനീച്ചകൾ കൂട്ടിൽനിന്നു മൂന്നു കിലോമീറ്റർ വരെ പറന്നാണു തേൻ ശേഖരിക്കാറുള്ളതു്.

എന്നാൽ ഇപ്പോൾ തേൻ ശേഖരിച്ചു മടങ്ങാൻ മിക്കവാറും അവയ്ക്കു സാധിക്കുന്നില്ല. കാരണം, മറവി മൂലം വഴി തെറ്റുന്നു. കൂട്ടിലെത്താൻ കഴിയുന്നില്ല. തേനീച്ചയ്ക്കു കൂട്ടിലെത്താൻ കഴിയുന്നില്ല എന്നു പറഞ്ഞാൽപ്പിന്നെ മരണമാണു് അവയെ കാത്തിരിക്കുന്നതു്.

ഒരർത്ഥത്തിൽ തേനീച്ച കാരണമാണു നമുക്കു് ആഹാരം കഴിക്കാൻപോലും സാധിക്കുന്നതു്. തേനീച്ച ഒരു പൂവിൽനിന്നു വേറൊരു പൂവിൽച്ചെന്നിരുന്നു പരാഗണം നടത്താൻ സഹായിക്കുന്നതുകൊണ്ടാണല്ലോ പച്ചക്കറികളും ധാന്യങ്ങളും ഒക്കെയുണ്ടാകുന്നതു്.

അപ്പോൾ എത്ര വലിയ സംഭാവനയാണു തേനീച്ച സമൂഹത്തിനും പ്രകൃതിക്കും നല്കുന്നതു്! അതു പോലെ ഓരോ ജീവജാലത്തിൽനിന്നും മനുഷ്യനു ഗുണം കിട്ടുന്നുണ്ടു്. പരസ്പരം ആശ്രയിച്ചാണു ഭൂമിയിലെ ഓരോ ജീവിയും നിലനില്ക്കുന്നതു്.

വിമാനത്തിൻ്റെ എഞ്ചിൻ കേടായാൽ അതിനു പറക്കാൻ സാധിക്കില്ല. ഒരു സ്‌ക്രൂ ഇല്ലെങ്കിലും പറക്കാൻ സാധിക്കില്ല. അതുപോലെ പ്രകൃതിയിലെ ഏറ്റവും ചെറിയ ജീവിക്കുപോലും അതിൻ്റെതായ പ്രാധാന്യമുണ്ടു്. അതിനാൽ ജീവജാലങ്ങളെല്ലാം ഭൂമിയിൽ നിലനില്ക്കേണ്ടതു മനുഷ്യൻ്റെ കൂടി ആവശ്യമാണു്. മനുഷ്യൻ്റെ കൂടി ഉത്തരവാദിത്വമാണു്.

പ്രകൃതിയുമായി യാതൊരു ബന്ധവും ഇല്ലാത്തതുപോലെയാണു് ഇന്നത്തെ തലമുറകൾ കഴിയുന്നതു്.

ഇന്നു മനുഷ്യൻ മാത്രമല്ല, മനുഷ്യൻ വളർത്തുന്ന ചെടികളും മൃഗങ്ങളും പക്ഷികളും പോലും പ്രകൃതിയിൽനിന്നു് അന്യമായി കൊണ്ടിരിക്കുകയാണു്. ഉദാഹരണത്തിനു്, ഇന്നത്തെ ബ്ലോക്കുചെടികൾക്കു പ്രതിരോധനശക്തി ഒട്ടുമില്ല. കീടങ്ങളെ ചെറുത്തുനില്ക്കാൻ സ്വയം കഴിയുന്നില്ല. അതു കാരണം മരുന്നടിച്ചു കൊടുക്കേണ്ടി വരുന്നു.

ഇതേപോലെയാണു ബ്ലോക്കു കോഴിയും ബ്ലോക്കു പശുവും. അവർക്കൊക്കെ പ്രത്യേക പരിചരണം വേണം. ചുരുക്കത്തിൽ പ്രകൃതിയോടിണങ്ങി ജീവിക്കാൻ അവയ്‌ക്കൊന്നിനും കഴിയുന്നില്ല.

മനുഷ്യൻ്റെ സ്ഥിതിയും ഇതുപോലെയായി. ഇന്നു പലർക്കും പല രീതിയിലുള്ള അലർജികളുണ്ടു്. പലരും ഇൻഹേലർ വച്ചാണു നടക്കുന്നതു്. എല്ലാവർക്കും ഭാവിയിൽ, ചന്ദ്രനിൽ പോകുന്നവരെപ്പോലെ ശ്വസിക്കാൻ ഓക്സിജൻ ടാങ്കു വച്ചു നടക്കേണ്ടി വരും. പ്രകൃതിയിൽ നിന്നു് അകന്നകന്നു നമ്മുടെ സ്ഥിതി ഗുരുത്വാകർഷണം വിട്ട റോക്കറ്റു പോലെ ആയിരിക്കുന്നു.

ഭൂമിയിൽ ജനപെരുപ്പം കൂടിക്കൂടിവരുന്നു. ഇതു കാരണം, പട്ടിണിമരണം ഇല്ലാതാക്കാൻ ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാർ ഗവേഷണങ്ങളിലൂടെ പല ഉപായങ്ങളും കണ്ടുപിടിച്ചു. അഞ്ചു ഗ്രാമുള്ള ഭക്ഷണപദാർത്ഥങ്ങൾ നൂറു ഗ്രാമാക്കി ഉത്പാദനം കൂട്ടി. അതിനുവേണ്ടി കണ്ടമാനം വിഷവളം നമ്മൾ ചേർക്കുന്നു. എന്നാൽ അതിൽ നിന്നു നമുക്കു കിട്ടുന്ന ഗുണം ഏറെ കുറഞ്ഞിട്ടുണ്ടു്.

പണ്ടുള്ളവർക്കു നൂറുവയസ്സിലേറെ ആയുസ്സുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ, ഇന്നുള്ളവരുടെ ആയുസ്സു് എൺപതും അതിൽ കുറവുമായിരിക്കുന്നു. മാത്രമല്ല, നാലിൽ മൂന്നു ഭാഗം ആളുകൾ രോഗികളുമാണു്. ദിനോസറുകൾപോലുള്ള എത്രയെത്ര മൃഗങ്ങളും പക്ഷികളും നാമാവശേഷമായിക്കഴിഞ്ഞു! ഇനിയും എത്രയോ ജീവജാലങ്ങൾ വംശനാശത്തിൻ്റെ ഭീഷണിയിലാണു്!

നാം ഈ ലോകത്തിലേക്കു വരുമ്പോഴും ഇവിടം വിട്ടുപോകുമ്പോഴും ഒന്നും കൊണ്ടുവരുകയോ കൊണ്ടുപോവുകയോ ചെയ്യാറില്ലെന്ന കാര്യം അമ്മ പലപ്പോഴും ഓർമ്മിപ്പിക്കാറുണ്ടു്. ഈ ലോകത്തിലെ ഒരു വസ്തുവും നമുക്കു ശാശ്വതാനന്ദം നല്കില്ലെന്നു തിരിച്ചറിഞ്ഞു് അവയോടു നിസ്സംഗതയും നിർമ്മമതയും വളർത്തിയെടുക്കാൻ നാം പഠിക്കേണ്ടതുണ്ടു്.

ഇതു് ഉദാഹരിക്കാൻ അമ്മ അലക്സാണ്ടറുടെ ഒരു കഥ പറയാം. അലക്സാണ്ടർ മഹാനായ ഒരു യോദ്ധാവും ലോകത്തിൻ്റെ മൂന്നിലൊരു ഭാഗം പിടിച്ചെടുത്ത ഭരണാധികാരിയുമായിരുന്നുവെന്നു് എല്ലാവർക്കും അറിയാം. ലോകത്തിൻ്റെ മുഴുവൻ ചക്രവർത്തിയാകണമെന്നായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ അഭിലാഷം. പക്ഷേ, അദ്ദേഹം ഒരു യുദ്ധത്തിൽ പരാജിതനായി ഗുരുതരമായ അസുഖം പിടിപെട്ടു മരണാസന്നനിലയിലായി.

മരിക്കുന്നതിനു് ഏതാനും ദിവസം മുൻപു് അദ്ദേഹം തൻ്റെ മന്ത്രിമാരെ അടുത്തു വിളിച്ചുവരുത്തി തൻ്റെ ശവം എങ്ങനെ മറവുചെയ്യണം എന്നു വിശദീകരിച്ചു. തൻ്റെ ശവപ്പെട്ടിയുടെ വശങ്ങളിൽ ഓരോ ദ്വാരം ഉണ്ടാക്കി അവയിലൂടെ തൻ്റെ കൈകൾ എല്ലാവർക്കും കാണുന്ന രീതിയിൽ പുറത്തു പ്രദർശിപ്പിക്കണമെന്നു് അദ്ദേഹം അവർക്കു നിർദ്ദേശം നല്കി.

ഇങ്ങനെ നിർദ്ദേശിക്കുവാൻ എന്താണു കാരണമെന്നു മന്ത്രിമാർ ചോദിച്ചു. അലക്സാണ്ടർ പറഞ്ഞു, “ഇങ്ങനെയായാൽ എല്ലാവർക്കും വ്യക്തമാകും, മഹാനായ അലക്സാണ്ടർ വെറും കൈയോടെയാണു് ഇഹലോകവാസം വെടിഞ്ഞതെന്നു്.“

ജീവിതം മുഴുവൻ എല്ലാം വെട്ടിപ്പിടിക്കാൻ നിരന്തരം പ്രയത്നിച്ച തനിക്കു് ഒന്നുംതന്നെ കൂടെക്കൊണ്ടുപോകുവാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെന്നു മറ്റുള്ളവർ അറിയണമെന്നു് അദ്ദേഹം ആഗ്രഹിച്ചു.

സ്വന്തം ശരീരം പോലും ഇവിടെ ത്യജിച്ചിട്ടു പോകേണ്ടിവന്നു അദ്ദേഹത്തിനു്. ഇതുകണ്ടു മറ്റുള്ളവർ, ഓരോന്നു സമ്പാദിച്ചു കൂട്ടുവാനായി ജീവിതം ചെലവഴിക്കുന്നതിൻ്റെ അർത്ഥശൂന്യത തിരിച്ചറിയുമെന്നു് അദ്ദേഹം പ്രത്യാശിച്ചു.

ഈ ലോകത്തിൻ്റെയും അതിലെ വസ്തുക്കളുടെയും നശ്വരത നാം മനസ്സിലാക്കണമെന്നു് അമ്മ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. നാം കാണുന്നതെല്ലാം നശ്വരവും മരണാനന്തരം നമ്മുടെ കൂടെ കൊണ്ടുപോകാനാവാത്തതുമാണു്.