ஒவ்வொருவரின் இயல்புக்கு ஏற்பவே குரு உபதேசங்களை வழங்குகிறார். ஒரே சூழ்நிலையில் இருவரிடம், இரு மாறுபட்ட முறையில் உபதேசிக்கக் கூடும். மற்றவருக்கு அளித்த அதே உபதேசத்தை எனக்கு அளிக்காதது ஏன் என்று சீடன் சிந்திப்பது முட்டாள்தனமாகும். ஒவ்வொரு சூழ்நிலையிலும் சீடனை வழிநடத்துவது எப்படி என்பது குருவுக்கு மிக நன்றாகத் தெரியும். அதனால் குருவை முழுமையாகப் பின்பற்றுவதுதான் சீடன் இலட்சியத்தை அடைவதற்கான எளிய வழி.

இருவர் ஒரு ஆசிரமத்தில் வேலை செய்து வந்தனர். அதில் ஒருவருக்கு புகைபிடிக்க விருப்பம் ஏற்பட்டது. ஆனால் அவரது நண்பர் அவரிடம், “இங்கே புகைபிடிப்பது தவறு” என்றார். முதலாமவர், “புகைபிடிப்பதில் ஒரு தவறுமில்லை . புகைபிடிக்கும் போதும் பிரார்த்திக்கலாம்” என்றார். “அப்படியானால் குருவிடம் கேட்டுப் பார்த்துவிடலாம்” என்று சொல்விட்டு நண்பர் குருவிடம் சென்றார். அவர் திரும்பி வந்து முதலாமவரிடம், “புகைபிடிப்பது தவறு. குறிப்பாக பிரார்த்திக்கும் வேளையில் புகைபிடிப்பது தவறு என்று குரு கூறினார்” என்றார். “நானும் ஒருமுறை கேட்டுப் பார்க்கிறேன்” என்று சொல்லிவிட்டு முதல் ஆள் குருவைக் காணச் சென்றார். அவர் புகைபிடித்துக்கொண்டு திரும்பி வந்தார்.

“நீ என்ன செய்கிறாய்? புகைபிடிக்காதே என்று குரு கூறவில்லையா?” என்று முதல் ஆள் கேட்டார். “புகைபிடிக்க குரு அனுமதி தந்தார்.” “நீ குருவிடம் என்ன கேட்டாய்?” “நான், “குருவே! புகைபிடிக்கும் போது பிரார்த் திக்கலாமா?” என்று கேட்டேன். அதற்கு குரு, “அதில் ஒரு தவறுமில்லை. அதுதான் தேவை” என்றார்.”

ஒன்றில், பிரார்த்திக்கும் போதும் மனம் கர்மத்தில் ஈடுபட்டிருக்கிறது. மற்றொன்றிலோ, கர்மம் செய்யும் போதும் மனம் பிரார்த்தனையில் ஆழ்ந்திருக்கிறது.

குருவிடம் ஒரு விஷயத்தைத் திறந்த மனதுடன் கேட்க வேண்டும். மாறாக, குறிப்பிட்ட கருத்தை மனதில் வைத் துக்கொண்டு கேள்வி கேட்கும் போது, குரு கூறும் பதிலை நமக்கு அனுகூலமாக மாற்ற மனம் முயற்சி செய்யும். அதன் பின்விளைவை பின்னர் அனுபவிக்க நேரிடும். அப்போதுதான் நாம் செய்த தவறு நமக்குப் புரியும். அதற்குள் காலம் கடந்திருக்கும். களங்கமற்ற மனதுடன் குருவிடம் செல்வதும், அவர் கூறுவதைப் புரிந்துகொள்வதும் தான் இவ்வாறு நடக்காமல் தடுப்பதற்கான ஒரே வழி.

ஒருவேளை, ஒரே கேள்விக்கு ஒரே பதில் குருவிடமிருந்து கிடைக்காமல் இருக்கக் கூடும். ஒவ்வொருவருக்கும் அவரவரின் மனநிலைக்கு ஏற்ற பதிலை குரு அளிப்பார். பல வருடங்களாக புகைபிடிப்பதை வழக்கமாகக் கொண்டு, அதை விட்டுவிட முடியாத ஒரு மனிதரிடம், சட்டென்று புகைபிடிப்பதை நிறுத்துமாறு குரு கூறாமல் இருக்கலாம். நாளடைவில் புகைபிடிப்பதில் உள்ள ஆர்வத்தைக் குறைத்துக்கொண்டு வருமாறு அவரிடம் கூறலாம். புகைபிடிக்கும் போதும் பிரார்த்திக்க சம்மதித்ததன் மூலம் அந்த மனிதரின் மனதை புகைபிடிக்கும் போதும் பிரார்த்தனையில் ஈடுபடுத்தவே குரு முயற்சி செய்கிறார். நாளடைவில் பிரார்த்தனை வலிமையடையும் போது, இயல்பாகவே அந்த மனிதருக்கு புகைபிடிப்பதில் ஆர்வம் குறைந்துவிடும். இறுதியில் அவர் புகைபிடிப்பதை அடியோடு விட்டுவிட முடியும். அதேசமயம், போதுமான அளவு மன உறுதி உள்ள ஒருவராக இருந்தால் புகைபிடிப்பதை சட்டென்று நிறுத்திவிடுமாறு குரு உபதேசிக்கலாம்.

தாய்ப்பால் குடிக்கும் குழந்தைக்கு மாமிச உணவைக் கொடுத்தால் அது ஜீரணமாகாது. வாந்தி எடுக்கும். அதுபோல் ஒவ்வொருவரின் உடல், மன நிலையைப் பார்த்தே குரு உபதேசிக்கிறார். சீடனின் மனநிலைக்கு ஏற்பவே குரு உபதேசம் அளிக்கிறார். இந்த கதையின் மூலம் புகைபிடிக்குமாறு அம்மா கூறவில்லை. ஒருவருக்கு புகைபிடிப்பதில்தான் ஆனந்தம் என்றால், மற்றொருவருக்கு அதன் நாற்றத்தைத் தாங்கவே முடியாது. அப்படியானால் பொருளில் அல்ல ஆனந்தம்; அது நம் உள்ளே இருக்கிறது.

ஒரு வேலையும் செய்யாமல் சோம்பேறியாக இருக்கும் ஒருவனிடம், “இதைவிட நீ திருடுவது நல்லது” என்று குரு கூறலாம்). உண்டு, குடித்து, சோம்பேறியாக வாழ்வதை விட திருடுவது நல்லது என்று சொல்லும் போது, குரு கூறுவதைப் புரிந்துகொள்ளக் கூடிய களங்கமற்ற மனம் இருக்க வேண்டும். சோம்பேறியாக வாழும் தமோ குணமுள்ள ஒருவரிடம், தமோ குணத்தை நீக்கி, ரஜோ குணத்திற்கு முன்னேறவே குரு கூறுகிறார். ஒன்றும் செய்யாமல் சோம்பேறியாக வீணாகப் பொழுதைக் கழிக்கும் தமோகுணக்காரரை விட ரஜோ குணம் உள்ளவர்களால் விரைவாக இலட்சியத்தை அடைய முடியும். தமோ குணத்தை விட ரஜோ குணம் மேல் என்பதுதான் இதன் பொருள்.

பக்தை: அம்மா, எனக்குத் தெரிந்த எல்லாத் தெய்வங்களையும் வணங்கினேன். சிவனையும், தேவியையும், மற்ற பல மந்திரங்கள் மூலம் பல தெய்வங்களையும் வழிபட்டேன். ஆனால், அவற்றால் ஒரு நன்மையும் ஏற்பட்டதாகத் தெரியவில்லை.

அம்மா: மகளே, ஒரு மனிதன் தாகத்தால் வருந்தினான். அருகில் எங்கும் குடிநீர் கிடைக்கவில்லை. யாரோ ஒருவர், இந்த இடத்தில் தோண்டினால் விரைவில் நீர் கிடைக்கும் என்று கூறினார். உடனே அவன் அங்கு சிறிய குழி தோண்டினான். தண்ணீர் கிடைக்கவில்லை சிறிது தூரத்தில் மற்றொகு குழி தோண்டினான். தண்ணீர் இல்லை இவ்வாறு பல இடங்களில் முயற்சி செய்து பார்த்தும் பலனில்லை இறுதியில் அவன் தளர்ந்து விழுந்தான். அந்த வழியாக வந்த ஒருவர் அவனிடம் விழுந்து கிடப்பதன் காரணம் என்ன என்று கேட்டார். அதற்கு அவன் “நான் தண்ணீருக்காகக் குழி தோண்டித் தோண்டித் தளர்ந்துவிட்டேன் முதலில் தாகம் தீர தண்ணீர் இல்லை என்ற துன்பம். இப்போதோ குழி வெட்டியதால் உடலின் சக்தியும் போக துன்பம் இருமடங்கானதுதான் மிச்சம்” என வருத்தத்துடன் கூறினான். வந்தவர், “நீ ஒரே இடத்தில் ஆழமாகத் தோண்டியிருந்தால் எளிதாகத் தண்ணீர் கிடைத்திருக்கும். ஆனால், நீயோ பல இடங்களில் சிறிய சிறிய குழிகளைத் தோண்டியிருக்கிறாய். அதனால்தான் ஏமாற்றம் அடைய நேர்ந்தது” என்றார். மகளே, நீ பல தெய்வங்களை வழிபட்டதும் இதுபோல்தான். பலன் கிடைக்கவில்லை. எல்லா தெய்வங்களும் ஒன்றே என நீ நினைத்திருந்தால் தவறேதுமில்லை.மாறாக, வேறு வேறு வடிவங்கள் என வித்தியாசமாக நினைத்தது தான் தவறாகும். ஒருவன் ஒரு மூவாண்டன் (3 ஆண்டுகளில் பலனளிப்பது) மாஞ்செடியை நட்டான். அதற்குத் தேவையான உரமிட்டு நல்லமுறையில் வளர்த்தான். பூக்கவேண்டிய சமயம் வந்தபோது அந்த செடியை வேரோடு பிடுங்கிவிட்டு அந்த இடத்தில் வேறொரு செடியை நட்டான். மூன்று வருடங்கள் ஆக இரண்டு நாட்களே தேவை. அத்தனை பொறுமை அவனுக்கில்லை. எப்படிப் பலன் கிடைக்கும்? சமயம் வரும்வரை காத்திருக்கும் பொறுமை அந்த மனிதனைப் போலவே உனக்குமில்லை. பல இடங்களுக்குச் சென்று, பல மந்திரங்களை ஜபித்து, பல தெய்வங்களை வழிபட்டாய். அதனால் பலன் கிடைக்கவில்லை. அதுமட்டுமின்றி நீ இறைவனை வணங்கியது உலக சுகத்தினை அடைவதற்காகவேயன்றி இறைவனைக் காணவேண்டும் என்ற ஆசையால் அல்ல. உலகப் பொருள்களைப் பெறுவதற்காகக் கடவுளிடம் காட்டும் பக்தி உண்மையான பக்தியல்ல. நீ தியானித்தது உனக்கு விருப்பமான பொருள்களையே அன்றி இறைவனை அல்ல. அதனால்தான் நீ பல இடங்களுக்கும் அலைந்து திரிந்தாய். ஒரு மந்திரம் ஜபித்தபோது பலன் கிடைக்கவில்லை என நினைத்து வேறொரு மந்திரம்; அதிலும் தோல்வியே என்றபோது மற்றொரு மந்திரம். என மாறி மாறி ஜபித்தாய்; இதனால் காலம் விரயமானதுதான் மிச்சம். நீ அரண்மனையிலுள்ள தங்கத்தைப் பெற ஆசைப்பட்டாய், ராஜாவை விரும்பவில்லை. ராஜாவிடம் அன்பு காட்டியிருந்தால் தங்கமும் கிடைத்திருக்கும், ராஜாவும் கிடைத்திருப்பார். அதுபோல் நீ இறைவனை மட்டும் நினைத்திருந்தால் எல்லா செல்வமும் உன்னைத் தேடி வந்திருக்கும். ஆனால், செல்வத்தை விரும்பிய நீ இறைவனை விரும்வில்லை. ஆசைகளைத் துறந்து அனைத்தையும் இறைவனின் திருப்பாதங்களில் சமர்ப்பித்து சாதனை செய்திருந்தால் நீ இன்று மூவுலகிற்கும் அதிபதியாக ஆகியிருப்பாய். ஆனால், நீ ஆசைப்பட்டது செல்வத்தை அல்லவா? அதனால் துரியோதனனைப்போல் ஆனாய்.

துரியோதனன் குடிமக்களையும், நாட்டையும் விரும்பினான். பலன் அவனும், அவனைச் சேர்ந்தவர்களும் எல்லாவற்றையும் இழந்தனர். ஆனால், பாண்டவர்கள் பகவானின் நட்பை விரும்பினர். அந்த ஒரு நினைவு மட்டுமே அவர்கள் மனதில் நிறைந்திருந்தது. அதனால் அவர்களுக்கும் பகவானும் கிடைத்தார். நாடும் கிடைத்தது. அதனால் மகளே, நீ உலகப் பொருள்களிடமுள்ள ஆசைகளை விட்டுவிடு. இறைவனைப் பெற்றுவிட்டால் எல்லா செல்வமும் உன்னை வந்தடையும். எல்லாவற்றையும் இறைவனுக்கு அர்ப்பணம் செய்து பொறுமையோடு சாதனை செய். பலன் கிடைக்கும்; நிச்சயம் கிடைக்கும். சொத்து சுகங்களும் உண்டாகும். நிறைய மந்திரம் ஐபித்து விட்டு உடனே பலன் கிடைக்கவேண்டும் என்று நினைப்பது சரியல்ல அர்ப்பண மனப்பான்மையும் பொறுமையும் வேண்டும்.

பக்தை: அம்மா, சாதனை செய்வதால் மன அமைதி கிடைக்குமா ?

அம்மா: மகளே, சாதனை செய்வதால் மட்டும் மன அமைதி.கிடைப்பதில்லை. அகங்காரத்தை நீக்கி சாதனை செய்தால்தான் சாதனையால் வரும் நன்மையை அனுபவிக்க முடியும்; அமைதியையும், நிம்மதியையும் பெற முடியும்.

கடவுளை வணங்குபவர்கள் எல்லோரும் நிம்மதியாகஇருக்கிறார்களா என்று சிலர் கேட்பதுண்டு. தனது லட்சியம் என்ன என்பதைப் பரிந்துகொண்டு வணங்கினால் அல்லவா தனது பலவீனங்கள் என்ன என்பதைத் தெரிந்துகொள்ளவும், அவற்றை நீக்கி மனதூய்மை பெறவும் முடியும். சாஸ்திரங்களைப் புரிந்துகொண்டு, சத்சங்கம் கேட்டு அதன்படி வாழ்பவர்கள் சாதனை செய்தால்தான் பலன் கிடைக்கும்.

தனது தவத்திற்குத் தடையாக வந்த காரணத்தால் .பறவையைச் சுட்டெரித்த சன்னியாசியின் கதையைக் கேட்டதில்லையா? அந்த சன்னியாசி தவம் செய்தார். ஆனால், ஒரு நிமிடத்தில் கோபம்வந்துவிட்டது. சத்சங்கங்கள் கேட்காமல், அவற்றைப் புரிந்துகொள்ளாமல், ஆன்மீகம் என்பது என்ன என்று தெரிந்துகொள்ளாமல் சாதனை செய்வதால் அகங்காரமும், கோபமும்தான் மிஞ்சும்.

பக்தை : அம்மா, வாழ்வில் அமைதியும், நிம்மதியும் இல்லை துன்பமே நிறைந்துள்ளது. இதனால் இப்படி ஒரு வாழ்வு எதற்கு எனத்தோன்றுகிறது.

அம்மா: மகளே, உன்னிடமுள்ள அகங்காரத்தான் உனது துன்பத்திற்குக் காரணம். அமைதிக்கும், நிம்மதிக்கும் உறைவிடமாக விளங்கும் இறைவன் உன் உள்ளத்தில் இருக்கிறார். ஆனால், அகங்காரத்தை நீக்கி சாதனை செய்தால்தான் அதை அறிய முடியும். குடையைக் கக்கத்தில் வைத்துக்கொண்டு இனி வெயிலில் ஒரு அடி வைக்கக்கூட என்னால் முடியாது, நான் தளர்ந்துபோய்விட்டேன் என்று கூறுவது போலிருக்கிறது உனது பேச்சு. குடையை விரித்துப் பிடித்திருந்தால் வெயிலில் கஷ்டப்பட நேர்ந்திருக்காது. ஆன்மிக குணங்கள் உன்னிடம் இருக்கின்றன. அகம்பாவத்தை நீக்கி அங்கு இறைவனை எழுந்தருளச் செய்தால்போதும்; அமைதியையும், நிம்மதியையும் தேடி எங்கும் அலையவேண்டாம். மகளே,சரியான இலட்சியமும்,தத்துவமுமே கடவுள்.ஆனால், அகம்பாவமுள்ள மனதில் இலட்சியத்திற்கு இடமில்லை .எனவே, அகம்பாவத்தைப் பணிவின் மூலம் நீக்க வேண்டும். அப்போது நம்மிடமுள்ள சக்தியால் நமக்கு அமைதியும், நிம்மதியும் கிடைக்கும்.

தங்கத்தைத் தீயில் இடுவதன் விளைவாக விதத்தில் நாம் விரும்புகின்ற வடிவத்தில் அதை வார்த்தெடுக்க முடிகிறது.இரும்பைத் தீவில் காய்ச்சுவதன்மூலம் வேண்டிய விதத்தில் அதை  வடிவமைக்க இயலுகிறது. அதேபோல் நம்முடைய அகங்காரத்தை கடவுளாகின்ற அக்கினியில் ஹோமித்துவிட்டால் நம்முடைய உண்மையான சொரூபமாக ஆகிவிட இயலும்.

அம்மாவின் அருளுரை

குழந்தைகளே, நல்ல சிந்தனைகளையும், குணங்களையும் வளர்த்து, மனதைத் தூய்மையுள்ளதாகவும், பரந்ததாகவும் ஆக்குவதுதான் எல்லா ஆன்மிக சாதனைகளின் லட்சியமாகும். இறைகுணங்கள் நம் ஒவ்வொருவரிடமும் இருக்கிறது. ஆனால், இன்று அவை விதை வடிவில் உள்ளன. சாதனையின் மூலம் நாம் அவற்றை வளர்க்கவேண்டும். இறைவனின் விக்கிரகத்தையோ, சித்திரத்தையோ வழிபடும் ஒரு பக்தன், அதில் எல்லாம்வல்ல இறைவனையே தரிசிக்கிறான். அன்பு வடிவினனும், கருணை வடிவினனுமான இறைவனை வணங்கும் பக்தனின் மனதிலும் அந்தக் குணங்கள் நாளடைவில் வளர்கின்றன. இவ்விதமாக, அனைத்திலும் இறைவனைத் தரிசித்து, அன்புசெய்யவும், சேவை செய்யவும் அந்த பக்தனால் இயல்கிறது.

பிரபஞ்சத்தில் சகல உயிரினங்களும் ஒரே சங்கிலியின் கண்ணிகளாகும். அனைவரும் பரஸ்பரம் பிணைக்கப்பட் டிருக்கின்றனர். யாரும் தனியான தீவல்ல. நாம் அறிந்தோ , அறியாமலோ செய்யும் ஒவ்வொரு செயலும் பிறர்மீது செல்லவாக்கு செலுத்துகிறது. இந்த உணர்வுடன் நாம் ஒவ்வொரு செயலையும் செய்யவேண்டும். உலகம் திருந்தவேண்டுமெனில், முதலில் நாம் திருந்தவேண்டும். பிறரிடம் மாற்றம் வந்த பிறகு நாம் மாறலாம் என்று நினைப்பது நடைமுறைக்கு ஒவ்வாது. பிறர் மாறவில்லை என்றாலும், நாம் மாறினால் அவர்களிடமும் மாற்றம் ஏற்படும்.

பரபரப்பு நிறைந்த வாழ்விற்கு இடையில், நாம் பெரும்பாலும் “வாழ்வதற்கே’ மறந்து போகிறோம். தேவைகளுக்கும், விருப்பங்களுக்கும் பின்னால் ஓடும் ஓட்டத்திற்கு இடையில், இந்த நிமிடத்தில் நிகழ்காலத்தில் வாழவோ, நம்மைச் சுற்றிலும் உள்ளவர்களை நினைத்துப் பார்க்கவோ நமக்கு இயலாமல் போகிறது. இப்படி நம் வாழ்க்கை இயந்திரத் தனமாகவும், வறண்டதாகவும் ஆகிறது. அம்மாவுக்கு ஒரு கதை நினைவுக்கு வருகிறது. ஒரு முறை ஒருவர், புதிய கார் ஒன்று வாங்கினார். மகிழ்ச்சியுடன் அதை ஓட்டிக்கொண்டு வீட்டிற்குச் சென்றுகொண்டிருந்தார். சட்டென ஒரு பெரிய கல் வந்து காரின் கண்ணாடியில் விழும் சப்தம் கேட்டது. அவர் வண்டியை நிறுத்தினார். பார்த்தபோது காரின் கண்ணாடி சிறிது உடைந்திருந்தது. அதிக விலையுள்ள காரை வாங்கி, செருக்குடன் ஓட்டி வரும்போதுதான் இப்படி நிகழ்ந்தது. அவரால் கோபத்தையும், ஆத்திரத்தையும், வருத்தத்தையும் அடக்க முடியவில்லை , யாராடா என் கார்மீது கல் வீசியது?” என்று கத்தியபடி சுற்றிலும் பார்த்தார். சாலையின் எதிர்புறத்தில் ஒரு சிறுவன் நின்று கொண்டிருந்தான். அவனுக்கு அருகில் ஒருவர் விழுந்து கிடக்கிறார். காரின் சொந்தக்காரர் தன்னைக் கோபத்துடன் பார்ப்பதைக் கண்ட சிறுவன் ஓடி அருகில் வந்து, “மன்னிக்கவேண்டும் ஐயா! என் தந்தை என்னை சைக்கிளில் பள்ளிக்கு அழைத்துச் சென்றார். இந்த இடத்திற்கு வந்தபோது, அவருக்குத் திடீரென மாரடைப்பு ஏற்பட்டு, மயங்கி விழுந்துவிட்டார். வேகமாக மருத்துவமனைக்குக் கொண்டுசென்றால், தந்தை உயிர்பிழைப்பார். இவ்வழியில் சென்ற எல்லா கார்களுக்கும் முன்னால் நான் உதவிக்கரம் நீட்டினேன். அனைவரிடமும் கெஞ்சினேன். வண்டியை நிறுத்தவோ, தந்தையை மருத்துவ- மனைக்குக் கொண்டுசெல்லவோ யாரும் முன்வரவில்லை. காரில்லாமல் என் தந்தையை விரைவாக மருத்துவமனைக்குக் கொண்டுசெல்ல முடியாது. வேறு வழி எதுவும் தெரியாத காரணத்தால் நான் இப்படிச் செய்துவிட்டேன். கல்லை வீசினால் நீங்கள் வண்டியை நிறுத்துவீர்கள். நடந்ததை அறியும்போது, உங்களுக்கு என் மீது கருணை தோன்றலாம் அல்லவா என எண்ணினேன்” என்றான். இதைச் சொன்ன அவனது கண்களில் கண்ணீர் பெருகியது. காரின் சொந்தக்காரர் உடனே அவனது தந்தையைத் தூக்கிக் காரில் படுக்கவைத்தார். மருத்துவ- மனைக்குக் கொண்டுசென்றார். சமயத்தில் கொண்டுசென்ற காரணத்தால், அவர் உயிர்பிழைத்தார். இவ்விதமாக, அந்த ஏழைக் குடும்பம் பெரும் ஆபத்திலிருந்து தப்பியது.

காரின் சொந்தக்காரர் தனது காரில் உடைந்த அந்தக் கண்ணாடியை ஒருநாளும் மாற்றவே இல்லை. பரபரப்பான வாழ்விற்கிடையில் பிறரை மறந்துவிடாமல் இருப்பதற்கு இது என்றும் எனக்கு நினைவுறுத்தும் அடையாளமாக இருக்கட்டும்” என்று அவர் நினைத்தார். அவர் மனதில் கருணை தோன்றியதாலும், உடனடியாக விரைந்து செயல்பட்டதாலும், ஒரு குடும்பத்தைக் காப்பாற்ற முடிந்தது, அதுபோல், நம்முடைய ஒரு நிமிடப் பொறுமையும், சிரத்தையும் எத்தனையோ பேருக்குப் பெரிய வரமாக மாறக்கூடும். இந்த மனோபாவம்தான் சமூகத்தை வாழச்செய்கிறது.

வாழ்வில் நம்மைப் பற்றியும், நமது தேவைகளைக் குறித்தும் மட்டுமே நாம் சிந்திக்கிறோம்; கவனிக்கிறோம். சுற்றிலும் உள்ள உலகத்தைக் குறித்து நாம் சிந்திப்பதில்லை. பிறரு டைய மன வேதனையை அறியவும், அதைச் சிறிதளவாவது பகிர்ந்துகொள்ளவும் நாம் சிறிது நேரத்தைச் செலவிடுவதற்குரிய பரந்த மனப்பான்மை நம் ஒவ்வொருவருக்கும் இருந்தால், இந்தப் பூமியில் சொர்க்கத்தை உருவாக்க முடியும். அதற்கு, பிறருக்காக நம் மனதில் சிறிதளவு இடம் ஒதுக்கவேண்டும். அது பொறுமையாகவோ, அன்பாகவோ, கருணையாகவோ இருக்கலாம். கருணையே பிரபஞ்சத்தின் அஸ்திவாரமாகும். கருணையை மனதில் விழிப்புறச் செய்ய முடிந்தால், பிரார்த்தனையும், தியானமும் பயனளித்துவிட்டதாகக் கூறலாம்.