ಎಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ಜೀವಚೈತನ್ಯವನ್ನು ನೋಡು, ಅನುಭವಿಸು, ಅದು ಪ್ರೇಮ. ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ನಿಖರವಾಗಿ ಪ್ರೇಮ ತುಂಬಿದಾಗ, ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡದ ಎಲ್ಲೆಡೆ ಜೀವಚೈತನ್ಯ ಸ್ಪಂದಿಸುವುದನ್ನು ನೋಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. 

ಧರ್ಮವು ಹೇಳುತ್ತದೆ: ‘ಜೀವಚೈತನ್ಯವೇ ಪ್ರೇಮ.’ ಅದು ಅಲ್ಲಿಯೂ ಇದೆ, ಇಲ್ಲಿಯೂ ಇದೆ, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕಡೆಯೂ ಇದೆ. ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಜೀವನವಿದೆಯೋ, ಜೀವಿತವಿದೆಯೋ, ಅಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಪ್ರೇಮವಿದೆ. ಅದೇ ರೀತಿ, ಪ್ರೇಮ ಇರುವ ಎಲ್ಲೆಡೆಯೂ ಜೀವನ ಮತ್ತು ಜೀವಿತವಿದೆ. ಜೀವನ ಮತ್ತು ಪ್ರೇಮ ಎರಡಲ್ಲ; ಒಂದೇ. ಆದರೆ, ಪರಮ ಸತ್ಯವನ್ನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳುವವರೆಗೆ, ಆ ಅದ್ವೈತ ಭಾವವನ್ನು ನಾವು ಗ್ರಹಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.

ಸತ್ಯವನ್ನು ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕರಿಸುವವರೆಗೆ, ಹೃದಯವಂತಿಕೆ ಮತ್ತು ಬುದ್ಧಿಶಕ್ತಿಯ ನಡುವಿನ ಈ ವ್ಯತ್ಯಾಸವು ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತದೆ. ಕೇವಲ ಬುದ್ಧಿಶಕ್ತಿ ಸಾಲದು. ಪ್ರೇಮ, ಕರುಣೆ ಮತ್ತು ನಂಬಿಕೆಯಿಂದ ತುಂಬಿದ ಹೃದಯವು ನಮ್ಮಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಮಾತ್ರ ನಮ್ಮ ಜೀವನ ಪೂರ್ಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಧರ್ಮ ಮತ್ತು ಧರ್ಮಾಚರಣೆಗಳು ಇದನ್ನೇ ಕಲಿಸುವುದು.

ಇದು ಬುದ್ಧಿಶಕ್ತಿ ಮತ್ತು ತರ್ಕದ ಯುಗ. ಇದು ವಿಜ್ಞಾನದ ಯುಗ. ನಾವು ನಮ್ಮ ಹೃದಯವನ್ನು ಮರೆತಿದ್ದೇವೆ. ಹೃದಯದ ಭಾವಗಳನ್ನು ಮರೆತಿದ್ದೇವೆ.

‘ನಾನು ಪ್ರೇಮ-ಸುಳಿಯೊಳಗೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದೇನೆ’ ಎಂದು ನಾವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹೇಳುತ್ತೇವೆ. ಹೌದು, ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಸ್ವಾರ್ಥತೆ ಮತ್ತು ಪ್ರಾಪಂಚಿಕತೆಯ ಪ್ರೇಮ-ಸುಳಿಯೊಳಗೆ ಬಿದ್ದುಹೋಗಿದ್ದೇವೆ. ಎಚ್ಚರಗೊಳ್ಳಲು ಮತ್ತು ಏಳಲು ನಮಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಬೀಳಲೇ ಬೇಕಾದರೆ,  ಬುದ್ಧಿಶಕ್ತಿಯಿಂದ ಹೃದಯವಂತಿಕೆಗೆ ಬೀಳೋಣ. ಪ್ರೇಮದಲ್ಲಿ ಎಚ್ಚರಗೊಳ್ಳುವುದು ಮತ್ತು ಏಳುವುದೇ ಧರ್ಮ.